स्वत: तयार केलेल्या कलाकृतीची स्वत:च चिरफाड करण्याची हौस दांडगी असते. काळ बदलला, संदर्भ बदलले अशी कारणं देऊन ‘हिट’ सिनेमे पुन्हा बाजारात आणण्याचा ट्रेंडही त्यातलाच! ‘रिमेक’ आणि ‘रिक्रिएट’च्या नावाखाली संगीत क्षेत्रात सुरू असलेला धुमाकूळ आता सिनेमांपर्यंत पोहोचला आहे. नवी कथा शोधून, त्यावर काम करून कॉमेडीचा घाट घालण्यापेक्षा जुन्याच हिट सिनेमाचा रिमेक करण्याचा ‘सेफ गेम’ डेव्हिड धवननं ‘कुली नंबर वन’च्या निमित्तानं पुन्हा एकदा खेळला आहे. नव्वदच्या दशकातील ‘कुली नंबर वन’ नव्या संचामध्ये पाहणं म्हणजे एक शिक्षा ठरते. सीन बाय सीन कॉपी करून दिग्दर्शक डेव्हिड धवन आणि पटकथा लेखक रुमी जाफरी यांनी काय मिळवले, असा प्रश्न आपल्याला वारंवार पडल्याशिवाय राहत नाही. सिनेमाची गोष्ट बहुतेकांच्या परिचयाचीच. काळानुसार त्याचे संदर्भ मात्र बदललेले. गोव्यातील श्रीमंत उद्योजक (रोझारियो) याला आपल्या श्रीमंतीचा प्रचंड गर्व. आपल्या दोन मुली सारा () आणि अंजली (शिखा टस्लानिया) यांचे लग्न प्रचंड श्रीमंत घरातच करण्याचा रोझारियोने चंग बांधला आहे. एक स्थळ घेऊन आलेला पंडित जयकिशन () याचा रोझारियो अपमान करतो. रोझारियोच्या दोन्ही मुलींचे लग्न सामान्य घरातच करण्याची प्रतिज्ञा जयकिशन करतो. गोव्यातील रेल्वे स्टेशनवर त्याला राजू कुली () भेटतो आणि मग त्यानंतर सुरू होतो ‘कुली नंबर वन’चा खेळ. एकाच वेळी जुळे असल्याचे भासवून रोझारियोला गंडवणे, त्या निमित्तानं होणारी थोडीफार विनोदनिर्मिती आणि बाकी सगळा जुनाच म्हणजे गोविंदाच्या ‘कुली नंबर वन’मध्येच असलेला मामला. सुखी, समाधानी शेवटाकडे घेऊन जाणारा डेव्हिड धवनचा नवा ‘कुली नंबर वन’ संपल्यावर आपण सुटकेचा नि:श्वास टाकतो. ओटीटी (ओव्हर द टॉप)वरून सिनेमा पुढे ढकलण्याची सोय आपल्याला मिळाल्याबद्दल आपण मनोमन नवाकोरा सिनेमा पाहण्याच्या आधुनिक ‘प्लॅटफॉर्म’चे आभार मानतो. ‘कुली नंबर वन’ चा नवा खेळ मुदलातच फसला आहे. जुना ‘कुली नंबर वन’ आपण अनेकदा पाहिला आहे. त्यामुळे प्रत्येक वेळी त्याची तुलना करण्याचा मोह काहीही म्हटलं तरी आपल्याला होतोच. आता आजच्या ज्या पब्लिकने गोविंदाचा कुली नंबर वन पाहिला नाही, त्यांना हा खेळ कदाचित आवडू शकतो. मात्र, आधीचा सिनेमा पाहिलेल्यांना हा सारा मामला फारच बेचव वाटतो. कथा आणि पटकथा हा ‘कुली नंबर वन’चा आत्मा आहे. नव्वदच्या दशकाच्या संदर्भाने लिहिलेली ही कथा आजच्या काळात नव्या संदर्भानिशी जरी सादर केली असली तरीही अशा प्रकारच्या सिनेमांचा पॅटर्न आता राहिलेला नाही, हे वास्तव डेव्हिड धवनसारख्या दिग्दर्शकाने मान्य केलेले दिसत नाही. गोविंदा-कादरखान यांची पडद्यावरची जुगलबंदी पुन्हा निर्माण होऊ शकत नाही, हे मान्यच; पण या अस्सलची नक्कल करताना सर्वच पातळ्यांवर गल्लत झाली आहे. पटकथेत आवश्यक असलेले पंच येथे नाहीत आणि अनपेक्षित ट्विस्टही नाहीत. रोझारियोच्या भूमिकेत परेश रावलनं रंगत आणली आहे, हे निश्चित. वरुण धवन मात्र स्वत:ची वेगळी छाप पाडण्याऐवजी साचेबद्ध मसालापटांच्या नायकांची कॉपीच करण्यात धन्यता मानतो. सारा अली खानचाही म्हणावा तसा प्रभाव पडत नाही. जावेद जाफरी, राजपाल यादव आणि इतर मंडळी आपापल्या भूमिका योग्य पद्धतीनं पार पाडतात. सलीम-सुलेमान यांची गाणीही खास नाहीत. काही जुनीच गाणी रिक्रिएट करून वेळ मारून नेण्यात आली आहे. थोडक्यात काय, तर हा नवा ‘कुली नंबर वन’ कुली नंबर ‘झिरो’च झाला आहे. आणखी वेगळं काय सांगणार? निर्माते : वासू भगनानी, जॅकी भगनानी, दीपशिखा देशमुख लेखन : रुमी जाफरी दिग्दर्शन : डेव्हिड धवन संगीत : सलीम-सुलेमान कलाकार : वरुण धवन, सारा अली खान, , जावेद जाफरी, दर्जा : दोन स्टार
from Marathi Bollywood News, Marathi Cinema News https://ift.tt/3mRAXh1
