खबरदारीचा उपाय म्हणून एकमेकांपासून शक्य तेवढ्या दूर राहून, स्वत:ची कामं स्वत:च करत, स्वच्छतेची काळजी घेत 'अॅक्शन' केली जातेय. त्यामुळे सेटवरची पूर्वीची दंगा-मस्ती, एकत्र जेवण, रंगलेल्या या गप्पा या माहोलची कलाकारांना आठवण येतेय. वाचा काय म्हणताहेत कलाकार. स्वच्छतेची सवय चित्रिकरण करताना आधीसारखा मोकळेपणा आता नसल्यामुळे वेगळंच वातावरण जाणवतं. आता काम करताना अनेक बंधनं आहेत. मेकअप स्वत:चा, खुर्ची स्वत:ची, जेवण स्वत:चं असं सगळं वेगळं करावं लागतंय. यात काही चांगल्या गोष्टीही घडतायत. सतत हात धुण्यामुळे स्वच्छतेची सवय लागली आहे. इतरांपासून वेगळं राहण्यामुळे सीनवर विचार करायला जास्त वेळ मिळतोय. सीनमध्येसुद्धा जास्तीत जास्त सुरक्षित वावर कसा ठेवता येईल याचा विचार आता आम्हीदेखील करतोय. आधीसारखं वागता येत नसलं, तरी काम सुरू झाल्याचा आनंद नक्कीच आहे. स्वत: स्वत:ची काळजी घेण्याबरोबरच आमची सेटवर व्यवस्थित काळजी घेतली जात असल्यानं आमच्या घरचे निश्चिंत झाले आहेत. - विदुला चौघुले (जीव झाला येडापिसा ) लांबूनच टाळी आता चित्रिकरण करत असताना अनेक गोष्टींचं भान राखावं लागत. हळूहळू त्याचीही सवय होतेय. काहीही विनोद झाला, की एकमेकांना टाळी द्यायला हात पुढे येतो. मग अचानक आठवतं, आणि हात मागे जातो. यावर उपाय म्हणून आम्ही सेटवर असताना, लांबून हवेतच टाळी देत असतो. वैयक्तिक स्पर्श दुरावण्याबरोबरच, केलेला सीन मॉनिटवर बघणं, शूटिंगच्या मधल्या वेळेत असणारे गाण्याचे कार्यक्रम , एकमेकांचा डबा या सगळ्याची खूप आठवण येतेय. स्वरा नावाची एक लहान मुलगी आमच्या मालिकेत काम करायची. तिचीही आम्हाला खूप आठवण येतेय. ती म्हणजे सेटची जान आहे. व्हिडीओ कॉल करून सध्या तिच्याशी बोलतोय. पण, तिच्याबरोबर खेळणं, काम करणं हे सगळं खूप आठवतय. - करण बेंद्रे (प्रेम पॉयजन पंगा ) जबाबदारी वाढली आहे चित्रिकरण करताना आम्हाला आमच्यासोबत असणारे सेलिब्रिटी कलाकार आणि आमच्या लाडक्या प्रेक्षकांची खूप आठवण येतेय. नियम पाळण्यासाठी स्क्रिप्टमध्येच प्रॉपर्टी, माणसं कमी केली जातायत. आधीसारखं धतींगपणे वागता येत नाही. आपल्यामुळे समोरचा आजारी पडायला नको, याची काळजी घेत काम करावं लागतंय. त्यामुळे कलाकार म्हणून जबाबदारी वाढली आहे. आम्ही आधी कोणाच्याही रुममध्ये घुसायचो. मग तिथेच जेवण, गप्पाटप्पा एकत्र व्हायचं. पण, आता तसं करता येत नाही. या सगळ्यात स्वत:ची काम स्वत: करण्याची सवय लागतेय. मेकअप साधाच असेल, आता माझा मीच करून घेतो. शूटच्या पहिल्याच दिवशी मला पुणेरी बाई करायची होती. मला धड अंदाजच येत नव्हता. एकट्याने साडी नेसणं, तो आंबाडा, पिना लावणं यात खूप अडचणी आल्या. शेवटी बोलून, चर्चा करून मग उपाय शोधत काम सुरू केलं. - सागर कारंडे (चला हवा येऊ द्या ) खऱ्या अर्थानं आत्मनिर्भर लॉकडाउननंतर चित्रीकरणाचा वेगळाच अनुभव येतोय. मालिकेमध्ये नुकतंच आमचं लग्न झालं होतं. सेटवर दोन किंवा तीनच कलाकार असल्यानं आम्हाला आता स्क्रिप्टमध्ये काही बदल करावे लागले. आम्हा चार भावांची ही गोष्ट आहे. त्यामुळे शॉटच्या वेळी समोरचा कसा वागेल हे कल्पनेनं ठरवावं लागत. यामुळे माझ्या कल्पनाशक्तीत नक्कीच वाढ झाली आहे. मेकअप, वेशभूषा स्वत:च करत असल्यानं खऱ्या अर्थानं आत्मनिर्भर झाल्यासारखं वाटतंय. पूर्वी माझ्या रूममध्ये सगळे जण एकत्र जमून जेवायचो, मधल्या वेळात क्रिकेट, बॅडमिंटन खेळायचो. या सगळ्याची खूप आठवण येते. मालिकेच शूटिंग सुरू होणं गरजेचं होतं, ते झाल्यामुळे आनंदात आहे. - सुशील इनामदार (नवरी मिळे नवऱ्याला) मास्क लावून कॅमेऱ्यासमोर सध्या मेकअप कीट स्वत:चं वेगळं आहे. मला धोतर, फेटा नेसवण्यासाठी दादा पीपीई कीट घालून येतात. या अशा पद्धतीनं शूट करायची अजिबात सवय नव्हती, पण हळूहळू ती होतेय. सतत मास्क लावून रिहर्सल केली जाते. पण कधीकधी ते काढणं विसरायला होतं. मीच स्वत: दोन वेळा मास्क लावून शॉटसाठी कॅमेऱ्यासमोर आलो. अशा अनेक गंमतीजमती घडतायत. सेटवर एकत्र जेवण नाही, घरून तयार करून आणलेलं जेवण, पाण्याची बाटली, कप त्याचबरोबर प्रॉपर्टी, स्क्रिप्ट सगळं सॅनिटाइज करणं सुरू असतं. आम्ही नियमांचं पालन करतोय की नाही, यावर लक्ष ठेवायला एक वेगळा माणूस आहे. त्यामुळे सगळं लक्षात ठेवून नियम पाळत काम करावं लागतंय. मला असं वाटतं, की या सगळ्याचा ताण कुठेतरी आपल्या कामात उतरतो. मनातल्या भावनांना वाट या माध्यमातून आपण करून देतोय असं वाटतंय. - ओमकार गोवर्धन (सावित्रीज्योती) भीती झाली कमी तीन महिने घरी राहून अतिशय कंटाळा आला होता. त्यामुळे पुन्हा काम सुरू झालं असल्यानं उत्साही वाटतंय. बाहेर कितीही वाईट परिस्थिती असली, तरी आम्ही आधीसारखं गंमतीशीर पद्धतीनं योग्य ती काळजी घेत शूट करतोय. मला खरं म्हणजे घराबाहेर पडताना चिंता वाटत होती. पण, आता माझी भीती कमी झाली आहे. कलाकार एकत्र भेटत नाहीत. एकत्र वाचन करणं, जेवायला बसणं या सगळ्याची फार आठवण येतेय. शेअरिंग कमी झालंय असं वाटतंय. आता पूर्वीसारखं मुक्त वातावरण सेटवर राहिलेलं नाही. सेटवर कुठेही, कुणी मास्क घातलेला नसेल, तर ताकीद देण्यात येते. आमची व्यवस्थित काळजी घेतली जातेय. मास्टर शॉट न करता क्लोज शॉट जास्तीत जास्त घेण्यावर सध्या भर आहे. - मृणाल दुसानीस (हे मन बावरे ) हरवलं कौटुंबिक वातावरण लॉकडाउननंतर कॅमेऱ्यासमोर येताना वेगळाच आनंद भासला. व्हिडीओ कॉलमुळे एकमेकांच्या संपर्कात होतोच. पण प्रत्यक्षात भेटण्याचा आनंद वेगळा आहे. तंत्रज्ञांची टीम कमी केली आहे. मॉब सीन्स शक्यतो टाळले जातायत. सेटवर मास्क घातला नसेल, तर लगेच ओरडा मिळतो. अंतर राखून एकमेकांशी व्यवहार केले जातात. त्यामुळे पूर्वीसारखं एकत्र कुटुंबाचं वातावरण नाहीय. पूर्वी आमची तंत्रज्ञांशी, इतर कलाकारांशी मजा-मस्ती चालायची. आता काम झाल्यावर आपापल्या खुर्चीत शांत बसून राहावं लागत. आमच्या माईला आम्ही खूप त्रास देतो. ती ते गंमतीत घेते, सहन करते. आमचे दिग्दर्शक सेटवरचं वातावरण हलकंफुलकं ठेवण्याचा खूप प्रयत्न करतात. - सुहास शिरसाट (रात्रीस खेळ चाले ) काम वाढलं आमची कुटुंबाचीच गोष्ट असल्याने स्क्रिप्टमध्ये आता थोडे-फार बदल करण्यात आले आहेत. कारण नियमांना धरून चित्रिकरण करणं महत्त्वाचं आहे. सध्या आमच्या मालिकेत लग्नाचा सिक्वेन्स सुरू आहे. पण, गर्दी टाळायची असल्यानं शूट करताना वेगवेगळे शॉट द्यावे लागतायत. त्यामुळे आमच्या सगळ्यांच्याच कामामध्ये वाढ झाली आहे. कितीही उशीर झाला, तरी स्वच्छतेच्या सगळ्या प्रक्रियेमधूनच जावं लागतं. ही एकाअर्थी चांगलीच गोष्ट आहे. मेकअपमध्येही लागेल तेवढीच मदत घेतली जातेय. स्वत:ची कामं आपणच करायची सवय लागतेय. याआधी जे स्वातंत्र्य होतं, मोकळीक होती तिची किंमत आता सर्वांनाच कळली आहे. पहिले दोन दिवस मास्कमुळे कोणाला ओळखता येत नव्हतं. त्यामुळे थोडा गोंधळ उडाला. - नंदिता पाटकर (सहकुटुंब सहपरिवार) गप्पाा थांबल्या अनलॉकमध्ये शूट सुरू होऊन आता जवळपास एक महिना झालाय. पण, हे सेटवरचं वातावरण एकदम वेगळंच आहे. सुरक्षित वावराच्या नियमामुळे कुणाशी बोलता येत नाही, गप्पा मारता येत नाहीत. पण काम सुरू झाल्यामुळे रसिकप्रेक्षक खूश झाले आहेत. त्यांच्या आनंदातच आमचा आनंद आहे. घरच्यांची आठवण येतेय. कारण त्यांच्याशी बोलायलाही वेळ मिळत नाही. लॉकडाउनमध्ये त्यांची खूप सवय झाली होती. आमची स्क्रिप्ट राजकारणाच्या दिशेनं सुरूच आहे. आत्ताही सेटवर खूप मस्ती चालते. मी साधी शिंकले, तरी चिडवायला सुरुवात होते. मास्क लावल्यानं पटकन कोणाला ओळखता येत नाही. मग गोंधळ उडतो. पूर्वी ब्रेकमध्ये आम्ही पंगतीत एकत्र जेवायला बसायचो. आता आपापल्या रुममध्ये एकेकट्याला जेवायला बसावं लागतंय. - (मिसेस मुख्यमंत्री) शब्दांकन - गौरी भिडे
from Marathi Bollywood News, Marathi Cinema News https://ift.tt/39KQQks
