वैविध्यपूर्ण चित्रमाझं बालपण लालबाग-काळाचौकीसारख्या मराठमोळ्या भागात गेलंय. गिरणगावात सर्वच सणांचा माहोल काही औरच असतो. लहानपणी मकरसंक्रांतीला आमच्या चाळीतल्या मैदानात पतंग उडवण्याची रेलचेल सुरू असायची. मला पतंग उडवायला फारसं जमत नसल्यानं मी माझ्या भावाला आणि मित्रमंडळींना मांजा पकडायला मदत करायचे. मी हस्तकलेत माहीर असल्यानं शिवाजी विद्यालयात असताना पतंग बनवायचे आणि त्या पतंगाच्या कागदावर छानसं चित्रही काढायचे. - मनसोक्त आनंदरायगड जिल्ह्यातील रोह्यातील आमच्या घराच्या टेरेसवर जाऊन पतंग उडवण्याचा मी मनसोक्त आनंद लुटलाय. आकाशात एक दुसऱ्याचा पतंग कापण्यासाठी एक वेगळी चुरसही रंगायची. घरातील वर्तमानपत्राचा चौरंगी तुकडा कापून मी स्वतः पतंग बनवायचो. मांजा संपायचा तेव्हा मी जवळच्या दुकानातून मांजा आणायचो आणि मग तो मांजा पतंगाला दहा फुटापर्यंत बांधून नंतर साधा धागा बांधायचो. धागा मिळायचा नाही तेव्हा मी गोधडीचा धागा मांजा म्हणून वापरायचो. डब्यात तीळगूळ घेऊन मी कॉम्प्लेक्सभर वाटत फिरायचो. आम्हाला क्रिकेट खेळू न देणाऱ्या, कपाऊंडमधील पेरू तोडायला न देणाऱ्या, गाडीवर चेंडू लागला की ओरडणाऱ्या अशा सर्व काकांच्या घरी तीळगूळ द्यायला जाणं हा आमचा कार्यक्रम असायचा. - संकेत कोर्लेकर उडवण्यासाठी फक्त मदतपतंग उडवताना धारधार मांजामुळे अनेकांच्या हाताला इजा व्हायची आणि रक्तही यायचं, म्हणून त्याबाबतची भीतीच माझ्या मनात बसली होती. त्यामुळे मी कधीच पतंग उडवलं नाही. पण पतंग उडवण्यासाठी सुरुवात करुन द्यायचे. लहानपणी माझ्या भावासाठी मी खराटाच्या काड्या, काइट पेपर इ. गोष्टी आणून त्याला पतंग बनवायला मदत केली. शाळेतही प्रकल्प असल्यामुळे घरून पतंग बनवून नेलाय. माझं बालपण पुण्यातील दिघी भागात गेलं. सणांच्या वेळी आम्ही रामतीर्थकर कुटुंब एकत्र येतो आणि मग घरात तीळगूळ, जिलेबी, गुळाची पोळी असे गोड पदार्थ बनवण्याची रेलचेल आणि हळदी-कुंकवाचा माहोल असतो. - ज्ञानदा रामतीर्थकर स्पर्धा रंगायचीचाळीत राहत असताना आम्ही मोठा पतंग बनवायचो, त्याला विविध नावंही असायची आणि मग चाळीचाळींमध्ये पतंगबाजीची स्पर्धा रंगायची. कोणती चाळ कोणत्या चाळीचा पतंग कापणार याबाबत सर्वांमध्ये कमालीची उत्सुकता असायची. कागद, काट्या आणून मग त्याला भातानं चिकटवून घरीदेखील पतंग बनवलाय. धारदार मांजामुळे हाताला इजा झाल्यामुळे घरच्यांचे फटकेसुद्धा खाल्लेत. पूर्वी सर्व जण एकत्र येऊन उत्साहात सण साजरे करायचे आणि आता मोबाइलच्या वाढत्या वापरामुळे हल्लीच्या मुलांचा गेम्स खेळण्याकडे जास्त कल असतो. त्यामुळे सणांचा माहोल काहीसा हरवत चाललाय. - अंशुमन विचारे भेटीगाठीचा गोडवासाताऱ्यात खटाव तालुक्यातील सिद्धेश्वर कुरोली या गावात माझं बालपण गेलं. मकरसंक्रांत वर्षाचा पहिला सण असल्यामुळे संध्याकाळी आम्ही मंदिरात जायचो आणि मग भेटीगाठी होऊन तीळगुळ वाटपाचा कार्यक्रम व्हायचा. माझं गाव माळरान असल्यानं पतंग उडवायला भरपूर जागा आहे. शहरापेक्षा गावात ओळखीची माणसं जास्त असल्यामुळे आकाशात उडणारा पतंग कोणत्या भागातला आहे, हे आम्ही सांगू शकतो. पतंग काटल्यानंतर तो पकडायला जाणं आणि शोधणं ही धमाल मी लहानपणी खूपच केलीय. एकदा बाबांनी वेताच्या काड्या आणून 'झब्बू' म्हणजे मोठा पतंग बनवायला आणि कंदी बांधून तो उडवायलासुद्धा शिकवला. आम्ही मित्रमंडळींनी मांजासुद्धा बनवलाय. - अजिंक्य ननावरे, अभिनेता शाळेतल्या आठवणीठाण्यातील आमच्या सरस्वती सेकेंडरी स्कूलमध्ये मैदानावर पतंग उडवण्याचा कार्यक्रम असायचा. शाळेत आम्हाला काड्या, कागद इ. साहित्य घेऊन बोलवायचे आणि पतंग बनवायला सांगायचे. मग त्यावेळी कोणाच्यातरी पतंगावर पाणी सांडणार, कोणी धडपडणार तर आयत्या वेळी कोणाचा तरी पतंग फाटणार अशा गोष्टी व्हायच्या. मग यावेळी भांडणं आणि रडारडसुद्धा व्हायची. मला वेगवेगळ्या आकाराच्या पतंगांची प्रचंड क्रेझ होती. पतंग उडवण्यापेक्षा मला पतंग बनवायला आवडायचं आणि मला अमुक रंगाचा पतंग बनवण्यासाठी कागद हवाय, यासाठी मी हट्ट करायचे. - अन्विता फलटणकर, अभिनेत्री संकलन : अभिषेक तेली, मुंबई विद्यापीठ
from Marathi Bollywood News, Marathi Cinema News https://ift.tt/3Gw7jsc